Muszę zostać w domu, bo pies...

Od jakiegoś czasu odnoszę wrażenie, że zostawianie psa samego co raz częściej jest postrzegane jako coś co nie powinno się nigdy zdarzać. Piesek ma zostać sam - zgroza!

Nie chodzi mi o psy z lękiem separacyjnym (dobra, o tym za chwilę), a o przeciętnego Pimpka. Co raz częściej spotykam się z sytuacjami, kiedy właściciel jest unieruchomiony w domu, bo pies. Pies całkiem normalny, często wychowywany od małego. Ale wiecie, on nie lubi być sam. Skąd taki wniosek? Bo się cieszy jak wracam. Bo lubi ze mną przebywać. Bo tak.

Nie mogę wyjść z koleżanką, bo pies. Nie mogę iść do kina, bo pies. Zakupy? Przez internet! I ustawianie dnia, tak żeby piesek nie został nawet na chwilę sam. Nie, w sumie, to można poczekać kolejne pół roku na wizytę u lekarza, bo nie miał kto z psem zostać. A kiedykolwiek pies miał okazję zostać sam? No... nie. A później zdziwienie, że taki zwierzak kiedy już musi zostać sam, wykazuje objawy lęku separacyjnego, np. oferując sąsiadom niezapomniane występy wokalne, albo zmieniając wystrój wnętrza. Znam co najmniej kilka psów, u których właściciele samodzielnie wyhodowali lęki u psów, które początkowo zupełnie nie reagowały na zostawanie samemu. Niedawno miałam okazję poznać właścicieli, którzy woleli przesunąć  wyjazd o osiem godzin niż pozwolić żeby psy zostały do dwóch godzin same (zostawały już na tak długo).

---

A nie daj borze zielony powie się takiemu właścicielowi, że Twój pies zostaje x godzin sam w domu. O la boga! Jak tak można! To jest znęcanie się! Nie próbujcie nawet wspominać, że pies zna i lubi klatkę. Na pewno nie! Klatka to więzienie! Takich psychopatów to powinno się leczyć! Argument o tym, że trzeba pracować, zapewne zostanie skwitowany stwierdzeniem, że nie każdy musi mieć psa (tu się zgadzam), zwłaszcza jak się nie ma warunków. Jeżeli uważasz, że pies jest wybiegany, zadowolony, zmęczony i chętnie po prostu pójdzie w spokoju spać, jesteś w błędzie i nie znasz własnego zwierzaka. Bo tak. Tudzież bo nie. A oburzone, zaspane spojrzenie futrzaka, kiedy się wraca wcześniej niż zwykle, to nic innego jak oznaka obrażenia się zwierzątka. 

Żeby nie było. Oczywiście, że są psy, które maja lęk separacyjny (bardzo ogólnie - paniczny lęk przed brakiem właściciela) i to nie koniecznie z winy właściciela. Ciężko psu wytłumaczyć, że nie wychodzimy na zawsze, że wrócimy. Przyczyn tego lęku może być kilka:

• problemy w czasie socjalizacji,
• ciągła obecność właściciela, przesadne przywiązanie, zwłaszcza u psów ras stworzonych do ścisłej współpracy i nastawionych na człowieka,
• zbyt częste i długie pozostawanie samemu, 
• ogólne zaburzenia lękowe,
• brak codziennej rutyny, brak kontrolowania otoczenia,
• nagła zmiana stylu życia,
• nagła utrata opiekuna,
• straszne zdarzenie, kiedy pies był sam,
• zmiany związane ze starzeniem się mózgu,
• predyspozycje genetyczne.

Po czym poznać, że możemy mieć do czynienia z psem z lękiem separacyjnym?

• Nadmierne pobudzenie lub przygnębienie podczas szykowania się do wyjścia (oznaki stresu u psa to m.in. ziewanie, oblizywanie się, dyszenie, rozszerzanie źrenic, drżenie mięśni). 
• Nadmierna wokalizacja (skomlenie, wycie, szczekanie w wysokiej tonacji), niszczenie przedmiotów, nerwowe bieganie, miotanie, kręcenie w kółko, drapanie, kopanie, warczenie i atakowanie drzwi, w których zniknął człowiek, próby wydostania się z pomieszczenia, odmowa jedzenia, ślinotok, załatwianie potrzeb fizjologicznych w domu, samookaleczenia. 

​Z takimi problemami u psa najlepiej udać się do specjalisty, który określi czy to rzeczywiście lęk separacyjny i pokaże jak pomóc psu.

---